Ruta da cidade da Calcedonia

O sendeiro ou trilho da cidade da Calcedonia é un PR circular de aproximadamente 8 km de percorrido, que se pode facer tranquilamente nunha xornada. Sae da fregresia de Covide no Geres para voltar a ela despois de 4 ou 5 horas contando con tempo de abondo para comer e enredar.
Para chegar a Covide denede Portela de Homem temos duas opcións:

• A primeira  é coller a pista  de terra que dende a Mata da Albergaria nos leva a Campo do Geres bordeando todo o embalse de Vilarinho das Furnas. Ao finalizala  e sen meternos a Campo do Geres temos que coller una estrada á esquerda (N307) que nos levará a Covide. 
• A outra opción é baixar ata Caldas do Geres e despois coller una estrada case ao final da vila que sae á dereita (EM533) e que sube con moito desnivel. Cando chegamos a un cruce xiramos á izquierda para coller a N307 que nos leva a Covide.

Calqueira das dúas opcións é aconsellable porque as vistas son moi fermosas.
O inicio da ruta está  sinalizado e sae de Covelo por un camiño que vira hacia a esquerda.

Pasamos por diante dun miliario e pouco a pouco a medida que subimos imos introducindonos nunha paisaxe agreste de bolos graníticos con formas moi caprichosas.

A erosión ata creou unha sorte de "moai" tál cómo si fose un vixiante de tempos antigos.

Moai??

Rodeamos o chamado "Tonel" un conxunto de enormes penedos, onde os nosos amigos Antón e Tato estiveran escalando facía unhas semanas, para ir hacia o conxunto que se chama a "Cidade da Calcedonia" onde eles tamén estiveron. O camiño pasa polo medio dos grandes bolos e está perfectamente marcado.

Ao pé destas enormes pedras  de nome mítico, parece ser existiu unha poboación da idade de ferro, unha poboación castrexa que logo foi ocupada polos romanos. De feito na información do Parque fálase do Castro da Calcedonia.

Laberinto de penedos

Polo medio deste laberinto ábrese a famosa "fenda" polo que é ben coñecido este conxunto de penedos. Fenda pola que logo baixaríamos dende as alturas.

Saímonos durante un rato do sendeiro que recuperamos máis arriba. Alí nos atopamos con dous camiñantes portugueses un dos cales nos indicou por onde subir ao cume e tamén por onde se abría a fenda. O cume quedou para millor ocasión así que destrepamos todo teso pola oscura fenda.

Destrepando pola fenda

Fenda da Calcedonia

Despois o descenso hacia o pobo foi rápido e dounos tempo, como non, a tomar unhas cervexas para repor forzas.

Pico de Añisclo ou Soum de Ramond (3254) e a Punta das Olas (3002) polo glaciar de Ramond

Este verán na semana que estivemos polos Pirineos fixemos estes dous tres miles que se poden encadenar sen dificultade nunha mesma xornada.
Saimos dende o refuxio de Góriz, que coa afluencia de público parecía case un albergue do Camiño de Santiago.
 
Seguindo a normal do Perdido e cando xa se alcanza o espolón de roca nos desvíamos á dereita por unha canal para continuar esta vez pola que é a ruta hacia o Pico Escaleras. Superada a canal e comenzando a subir as primeiras gradas as vistas son impresionantes pois temos o Cañón de Ordesa ás nosas espaldas.

 

Pero en vez de seguir subindo,  flanqueamos á dereita ata chegar ao circo do Ramond ben cheíño de neve este mes de agosto tanto que o ibón de Arrablo está desaparecido. 

A medida que avanzamos polo glaciar imos vendo millor o corredor NW, que é por onde imo subir. Está limpo de neve, pero é unha acumulación de roca totalmente descomposta pola que progresamos con moito, moito tino.

Corredor NW

Unha vez superado este, o patio que nos espera é impresionante;  dende ahí  ata a cume seguimos o cresterío, soedade absoluta e pedra totalmente desfeita.

Non paramos moito na cume pois non tiñamos nada clara a baixada. Esta fíxémola ao final da arista da cima en dirección este. Non moi fácil. Despois vimos que a normal baixa por outro lado (cousas que pasan).

Ollando Pineta á esquerda

Logo ata a Punta das Olas xa foi un paseo, paseo lunar...

Descansamos un chisco nesta cume e dende ahí xa baixamos ao GR 11 en dirección ao Collado Superior de Góriz ou de Arrablo, para voltar esta vez pola serra da Custodia para coller o autobús de Nerín. 

Descenso Mao

Xa estamos de novo baixando polo río Mao. Onde nace o barranquismo en Galicia, ala polo 88 cando se explora remontando o cañón e se superan as varias dificultades con artes e aparellos especiales da zona. O seu potencial quedou marcado e deseguido comenzaron os descensos con  metodoloxía mais deportiva, os mesmos tipos pero como socios e directivos do Club Alpino. Estes días festexamos aquelas xornadas. Un descenso anual ata que o corpo aguante, non sería mala cousa.

entrade no album de Picasa da Xeográfica https://picasaweb.google.com/home cas mesmas señas da xeográfica e aí estan as probas.

Aquí queda algunha fotiña

PD
a ver esas fotos do Añisclo !

Pico Miro (La Laciana)

O pasado 1 de xuño fun invitada por parte de Moncho dos Cempés a unha saída moi prometedora: O Pico Miro na comarca leonesa da Laciana. Encantada de sair con eles, unha por disfrutar da súa compaña e outra por descubrir unha zona que teño que recoñecer, ignorante de min, descoñecía completamente. A saída foi organizada polos compañeiros do Clube Peña Trevinca do Barco e foi todo un éxito: vistas fermosas, tempo espléndido e un ambente moi montañeiro.

Para chegar alí nos diriximos dende Ponferrada pola estrada que vai ata Villablino. Collemos o desvío hacia Anllares del Sil e despois á dereita a estrada privada da mina de Hullas del Coto Cortés. Despois de pasar Valdeprado, máis ou menos 1 km despois chegamos ás brañas de Susañe. 
A ruta inicíamola á nosa esquerda. Ascendemos case directamente, facendo as primeiras fotos na cascada das Aguas Blancas en dirección á braña de Busmor. Seguimos o ascenso hacia o collado para despois subir á esquerda para chegar a cume do Pico Miro de case 2000 m. Dende ali contemplamos o Pozo Cheiroso, solitaria lagoa de orixe glaciar, dende a que tamén se pode subir.  A paisaxe magnífica: os Ancares, os Aquilianos, Trevinca e ata Ubiña.
Despois continuamos o cordal en dirección norte ata o collado de Coronxo para baixar hacia o val onde estan as lagoas de Fasgeo. A baixada e as vistas eran espectaculares cun ambente moi alpino. Quedaban restos de neveiros e as lagoas lucían fermosísimas. A partir de ahí a baixada xa foi máis suave para chegar de volta despois de 6 horas aproximadamente de actividade e máis ou menos 800 m de desnivel.

Un gustazo!!

 

Pozo Cheiroso

Lagoas de Fasgeo

Trevinca 6 de abril: as últimas neves

 Aproveitando que a meteo prometía un bo día...e tras fines de seman pasados por auga, e outros aprazados por razóns diversas, quedamos dunha vez por todas de sair á neve.

Así que nos fomos a Trevinca un 6 de abril nunha mañá bastante fea e fría. Chegamos a Fonte da Cova e alí se quedou o coche porque había xeo na pista que vai ata a Escrita. Tiñamos claro pois que só subiríamos  ó Trevinca Norte ou Peña Surbia. Co frio a neve estaba estupenda e non nos fixeron falta as raquetas. Pasiño tras pasiño, compartindo confidencias pero tamen silencios.O día foi despexando pouco a pouco para regalarnos xa na cume unha paisaxe solitaria e fermosísima: unha paisaxe de grandes espazos

Pena Trevinca: ascensións de fin de tempada

Ainda nos queda Trevinca con neve, neve de neveiros un pouco escangallados polos aires quentes das semas pasadas, polas choivas intensas do sul, máis as previsións falan da chegada de novas friaxes árticas que van traer neve de novo nos outeiros das nosas montañas do leste.





 Que así sexa pra ben de todos e ledicia duns poucos que remataremos a tempada nos grandes outeiros de Galicia como compre...

Pena Trevinca: meca do esquí de montaña en Galicia

O noso gran macizo de alta montaña tódolos invernos agasállanos cun intenso terreo ablancuchado polas fortes folerpadas, que venteadas con xeito, chegan a formar grandes cornisas pra encher o noso millor gosto montañeiro.
Aproveitando un oco de bo tempo nesta constante e permanente borrasca, botámonos a facer unha soleada travesía de esqui de montaña accedendo dende a Fonte da Cova cabalgando os nosas táboas dende a beira mesma do hotel rural que permanece pechado dende a tempada pasada, peche que xa aventuramos algúns que víramos nacer e morrer a anterior experiencia da estacion de esqui e hotel de "montañas de trevinca s.a." nos anos 70. ¡¡¡Unha mágoa!!
Despois dunha proveitosa práctica de seguros de fortuna na montaña invernal e prácticas de caidas en neveiros e furada de cornisas, rematamos coa posta do sol unha travesia na que a volta a Fonte da Cova faise interminabel coma xa sabiamos por moitas experiencias anteriores.
Laiamonos do destrozo inmenso das pizarreiras nestas grandes montañas, se ben a neve fai que minimicese a petada  nos nosos ollos  uniformando con xeito a paisaxe.Bulide axiña a disfroitala alta montaña galega...

Neve no Xurés-Gerês

Tamén As montañas do Sur recibiron a súa parte de neve neste inverno tan atípico. Aproveitando a vía nova que remata logo de Celanova, chegar a Portela redúcese en moito tempo. Ollo, non coller a famosa Vía Nova ( itinerario Antonino número XVIII )

Camiño a Carrís

 Cerca de Carrís ( foto de http://carris-geres.blogspot.com.es/ )

 Santa Eufemia

Mirando Os montes sobre As Sombras